Yaşanan olaylardan yola çıkarak toplumun kendi kendini filtrelediğini gözlemliyorum. Oysaki yakın siyasi tarihimiz bu ayrışmalardan kaynaklı acı olaylarla doluyken yaşadıklarımızdan ders çıkarmadan istikrarlı bir şekilde bu yolda yürümek ne kadar doğru?

Ayrışmak, sınıflanmak kolay olandır. Çünkü bizi sınıflandıracak birçok faktör vardır. Örneğin; cinsiyetimiz, memleketimiz, siyasi görüşümüz, eğitim seviyemiz, saç ve göz rengimiz, engelli veya engelsiz oluşumuz… Bu liste daha da uzatılabilir. Ama marifet ayrışmakta değil, birlik olmaktadır. Geçtiğimiz haftalarda yüreğimizin yandığı Elazığ depreminde çok çabuk kenetlendik, hemen yardımlar topladık. Ama sadece başımıza bir musibet geldiğinde değil de iyi günümüzde de birbirimize kardeş olduğumuzu hissettirsek daha iyi olmaz mı?

Lise zamanlarımda Sermiyan Midyat'ın "Hükümet Kadın" isimli bir sinema filmine gitmiştim. Orada Aziz Veysel rolünü oynayan kişinin bir repliği vardı. Konu ile ilgili olduğundan onu da sizinle paylaşmak isterim:

"Dünya, senden olmayanlarla hoştur.
Onların sana verdiği ilimlerle, kıymetlerle, gönüllerle hoştur.
Sadece senin gibiler değil, senden olmayan da çok yaşasın ki, sen de yaşa. Hele bir de onun gözüyle gör şu fani dünyayı. Herkes beyaz olsa, o zaman beyazı fark edemezsin ki. Değil mi?
Ve yahut da siyah...
Beyaz, en güzel siyahta belli eder kendini..
Beni ben yapan yegâne şey, benden olmayandır. O yoksa sen de yoksun.
Ne anlamın kalır, ne rengin belli olur, ne de tadın…"

Farklılıklara saygı duymak büyük bir erdemdir. İnsanı insan olduğu için, tüm sıfatlardan uzaklaştırarak sevmek öyle güzel bir mutluluk ki… Kendimizi bu mutluluktan mahrum etmeyelim.

Yunus Emre'nin de dediği gibi; yaradılanı sevelim Yaradan'dan ötürü…