Araplar Osmanlıya ihanet ettiler mi? Araplar için kullanılan ihanet yakıştırması son yıllarda görsel ve yazılı medyada artan bir şekilde görmekteyiz.

Araplar ihanet etmiştir diyenler Sevgili Peygamberimizin Arapların Kureyş kabilesinden olduğunu unutmuş gözüküyorlar. Bu laf çok tehlikelidir dostlarım. 

Sultan Selim zamanında artan Osmanlı-Arap ilişkileri I Dünya Savaşı’na yaklaştığımız devirlerde İngilizlerin yapmış olduğu propagandalar ile bozulmaya başlamıştır.

Mekke Emiri Şerif Hüseyin’in Hicaz’da bazı Arap bedevi kabilelerini ayaklandırarak 1916’da Ingilizlerle işbirliği yaptığı doğrudur. Şerif Hüseyin ve 300 civarındaki bedevisi dışında müslüman Arapların isyan ettiği yönündeki iddialar ise doğru değildir. Zaten Şerif Hüseyin’in isyanı özellikle böyle bir şeye taraftar olmayan Mısırlı aydınlar arasında huzursuzlukla karışık şaşkınlık oluşturmuştur. Bunun Türklerin itibarını sarsmak için Ingilizler tarafından ortaya atılmış bir aldatmaca olduğunu ileri sürmüşlerdir.

Ancak yanlış bilinen bir hususu düzeltmek isterim. Arapların çoğu I. Dünya Savaşı’nda Türklere karşı İtilaf devletlerinin yanında savaşa girmemişlerdir. Ingiliz Başbakanı Lloyd George’un ifade ettiği gibi, Arapların çoğu, Türk yöneticileri için savaşmıştır dostlarım Araplar’ın topluca ihanet etmesi bir yana, bazıları Osmanlı ordularını fiilen desteklemiştir., “I. Dünya Savaşı’nda Türk ordusu ile beraber çeşitli cephelerde Türklerle omuz omuza çarpışan Arapların büyük yararlıklar gösterdikleri bir gerçektir.”

İngilizler Türklerle Arapları karşı karşıya getirmek için Müslüman Araplardan ziyade Hristiyan Arapları kullanmaya çalışmıştır.

Cennetmekân Sultan II. Abdülhamid’in en büyük endişesi alternatif bir Arap hilafetinin oluşturulması idi. Bu sebeple, kendisi Arapları yüksek görevlere getirerek ve nihayet Pan-Islamist politikasıyla Arapları kazanmaya çalışmıştır. Sultan II. Abdülhamid idaresinde, padişahın kontrolü sayesinde Araplar arasında milliyetçilik şuuru çok geç gelişme göstermiştir. Nitekim 1877-78 meclisinde Arap milletvekilleri birleştiren ve onları diğerlerinden ayıran açık seçik bir ortak çıkar ya da belli bir “Arap görüşü” olmamıştır. Arap mebuslar kendilerini imparatorluğun temsilcileri olarak algılamış ve doğrudan doğruya seçildikleri bölgeyle ilgilenmişlerdi Bu sebeple Sultan Abdülhamid’in bu siyasetini çok önemsiyorum.

Aslında Araplar arasındaki huzursuzluk; Sultan Abdülhamid’i tahtan indiren ve devleti yönetme iddiasında bulunan mason güdümlü Ittihat ve Terakki cemiyetinin tutumlarından kaynaklanıyordu.

Nitekim, Suriye Valisi Ittihatçı Cemal Paşa’nın Şubat 1915’de Süveyş kanalına düzenlediği saldırı başarısız olunca, Suriye’ye döndükten sonra “güya” Arap liderlerin ülkelerini yabancılara sattıkları gerekçesiyle bunlara karşı çok katı bir politika izlemeye başlamış, hatta bazı Arap liderlerini isyana engel olması ümidiyle idam ettirmiştir. Böyle yaparak İngilizlerin ekmeğine yağ sürmüştür. 

Arap baharı söylemlerinin arttığı bir devirde bu ihanet sakızının tekrar çiğnenmeye başlaması elbette ki tesadüf değildir. 

Çok seyahat ettiğimden dolayı Arap coğrafyasını yakinen bilen birisiyim. Ürdün, Suriye Lübnan gibi yerlerde halk artık hakikatleri daha iyi bilmektedir. Ve bugün geldiğimiz noktada “Keşke Osmanlı kalsaydı” demelerine çok şahit oldum.

Bizler genç bir cumhuriyeti kurarken Osmanlıyı kötüledik. Aynı konu Araplar için de geçerliydi. Sömürgeci devletlerden bağımsızlıklarını kazandıklarında onlara da Osmnalının kötü olduğu öğretildi. İki tarafta İngiliz’in oyununa geldiklerini yeni yeni anladılar. 

Allah’ın izni ile artık bizim sesimiz artık daha gür çıkmakta ve aramızdaki kardeşlik köprüleri yeniden kurulmakta. 

Allah’a emanet olunuz.