Vezirleri huzura çıkar, saygılı bir şekilde beklerler.

Padişah;
- Köprülere adam koyun, geçenden bir akçe alsınlar! der.

Aradan bir süre geçtikten sonra Padişah vezirlerine sorar:

- Nasıl, halk hayatından memnun mudur?, herhangi bir şikâyet var mı?

Vezirler:
- Hiç bir tepki yok Sultanım!

- İyi o zaman. Köprünün diğer tarafına da bir adam koyun, çıkandan da bir akçe alsın!

Aradan bir süre geçmiş, Padişah tekrar sormuş vezirlerine:

- Var mı halinden şikâyet eden?
- Yok!

Halkının tepkisizliğine kızan Padişah, gürlemiş:

- Köprülerin ortasına da birer adam koyun, gelip geçeni dövsün!

Aradan birkaç gün geçmiş, halktan bir tepkinin olmamasına içerleyen Padişah, çağırmış vezirlerini;

- Halkı dinleyelim hele bir, demiş.

Gitmişler, Padişah sormuş:

- Halinizden memnun musunuz, var mı bir şikâyetiniz?

Ses yok.
Padişah tekrar :

- Taş üstünde taş omuz üstünde baş komam!

Var mı şikâyeti olan hemen söylesin! diye gürleyince arkalardan cılız bir ses duyulmuş:

- Padişahım, o köprünün ortasındaki adam var ya!

- Eeee! demiş Padişah bir umutla… Ne olmuş o köprünün ortasındaki adama?

- Akşamları çok kalabalık oluyor, sıra uzuyor, eve geç kalıyoruz, mümkünse bir adam daha koysanız…

Hikaye bitti ve aklımızın oyunu başlıyor…

“Padişah kim, vezir kim, halk kim”.

Güncelle ilintili benzeştirme yapıyoruz hemen, zihnimizde.

İktidar mı eleştiriliyor, yoksa halk mı.?
Yoksa vezirler mi..?
Bence, bunlara hiç kafa yormayalım,
Ya da hepimiz buna kafa patlatalım…

Evet… Burada muhatap iktidardır, muhalefettir, bürokrasidir.

Muhatap sen, ben, o ve biz;  yani tüm halktır.
Muhatap; idare eden/edilen; herkestir.
Çünkü, tepkisizlik ölümcüldür,
Yaşarken yokoluştur.
Yanlışa tepkisizlik doğruyu bitirmektir.
Zalime tepkisizlik mazluma zulmetmektir.
Tepkisizlik yanlışı artırır, doğruyu katleder.
Tepkisizlik, sevdiklerimizi bile kötücülleştirir.
Tepkisizlik, bizi dilsiz şeytanlaştırır.
Tepkisizlik hamiyet ehli idareciyi bile müstebit (baskıcı) kılar.
Bizi biz olmaktan çıkartır; silikleştirir.
Tepkisizlik nemelazımcılığı getirir,
Nemelazımcılık sonrası sıra sana-bana-ona da gelir.
Sonra tepki göstermek istersin; ama iş işten geçmiştir.
İşte o an, bittiğimiz andır.
Damarda dolaşan renksiz bir kandır.
İnsanlık bitmiş, ruh ölü candır.
Toplum tükenmiş, yoldan çıkandır.
Halimiz hal değil, canlar kurbandır.
Tek yaptığımız, feryat figandır.
Tepkisiz kalan, şimdi efgandır.
Yanlışa susana, alem zindandır.

Geldiğimiz nokta, artık nalandır.
Nalana inleme hak müstehaktır.
Feryadı bırak, figan  nahaktır.
Susmanın sonu, zelil helaktır.