Son zamanlarda AKP'ye oy veren muhafazakar kesimden işittiğim bir klişe var.
"İyi tamam, AK Parti kötü yönetiyor,
Biz de bunun farkındayız,
Ama bu giderse kim gelecek,
Bu muhalefet mi yönetecek ülkeyi…"
Aslında bunu derken bile, içine düştükleri çelişki öyle büyük ki…
Nasıl mı?
Laf zamanı gelince derler ki;
"Def-i şer, celb-i nef'a racihtir",
Yani şerri defetmek hayır kazanmaktan önce gelir.
Ama adından hemen yapıştırırlar;
AKP'ye "ehven-i şer" olduğu için oy veriyoruz…
Yani kötünün iyisi/şerri az olan olduğu için…
Peki de, bunu nasıl tespit ediyorsunuz?
Elinizde şermetre mi var,
Yoksa bizlerin gözlerine perde inmiş ve sizlere gaybî bir kalp gözü açıklığı verilmiş de bizim mi haberimiz yok!
Ama bir şey daha var,
Ağzı dolu dolu derler ya; "Mevla görelim neyler, neylerse güzel eyler" …
Öyle mi!
Ama ne hikmetse,
Kendi lehine gelişen bir şey olursa, Mevla neylerse güzel eyliyor,
İşlerine gelmeyen ve kendilerine kaybettiren bir şey olunca; ne Mevla hatırlanıyor ne de Mevla'nın eylediklerin görülüyor!
Başkaları suçlanıyor, hep suçlu aranıyor!
Ben de soruyorum;
Ne oldu dillerinizden düşmeyen tefekkür, tevekkül ve teslimiyet algınıza!
Yoksa sizin tüm ilminiz, maneviyatınız ve derin diniliğiniz sadece aleme nizamat vermek ve kendi siyasetinizi galip getirmek için mi…
Bir de, sıkışınca sığındıkları uhrevi kaçış rampası yok mu,
Tam çıldırtası türden!
Hemen, "Allah her kavmi hak ettiği gibi idare eder" sözü edilir ve "biz ne halt ettik ki; Allah bizi bu hallere düşürdü" demeyi aklından bile geçirmeyip hödük bir koyunizm maneviyatı oluşturulur!
(Adını kullandığım için koyun türünden de özür diliyorum)
Akabinde ise, "bir mümin ve Müslüman olarak" diye başlayan, eylemden yoksun ama kavramsal süslemesi en janjanlı sözlerle mutekit bir mümin pozu sahne almaya başlar!
Bu esnada, Allah'ın "aklediniz, düşününüz" gibi emirleri, "siz hiç akletmez misiniz" gibi ikazları, asla görülmek bile istenmez.
Dinin, "zulüm, merhametsizlik, kayırmacılık, adaletsizlik" karşısında ne kadar net ve sert durduğunu; sessiz kalanlara nasıl bir kızgınlık sergilediğini hemen unutur ve aklına bile getirmezler!
Neden?
Çünkü işlerine gelmez,
Çünkü onların din algısı ve Allah korkusu sadece ahkam kesmek ve başkalarına ayar vermekten ibarettir!
Tüm bunlara rağmen yine de olmadı mı,
Başlar kaderciliğe…
İşine-dişine göre ayet aramaya,
Yanlışlarına, Kuran'dan içtihat bulmaya yönelir!
Hatta geleneğe,
Atasözü denen ve her şekilde yanlışlanabilen sözlere, mutlak doğrularmış ve "nass"mışcasına sarılır!
"Yürüyen atın başına vurulmaz,
Dere geçerken at değiştirilmez,
Hazırı gayba değişmemek lazım…" gibi, kerameti kendinden menkul ama gerçekte hiçbir önemi olmayan ve sadece yanlışı dellilendirmeye yarayan ne idüğü belirsiz sözler karine yapılır.
Dönüp sorarsın;
"Yahu arkadaş, bir at 20 senede bir dereyi geçemez mi",
Veya "yürüyen dediğin at, senin üstüne üstüne yürüyor; görmüyor musun",
Yahut da, "gayba değişmediğin hazır, senin gelmişini-geçmişini/yedi sülaleni tarümar ediyor ve edecek",
Ya buna ne dersin?
Tabi, makul bir cevabı yoktur,
Ama mutlaka söyleyecek sözü vardır…
"Takdir-i İlahi,
Elden ne gelir; Allah böyle istemiş,
Demek ki her şeyin bir vakti var…" şeklinde mırıldanır durur!
Sonra bir anda başını kaldırır ve aydınlanmışçasına, "yahu sen ne diyorsun, beterin beteri var. Şükret haline…" demez mi!
Buyur buradan yak!..