Utanıyorum, çünkü görüyorum. 

Televizyon gibi kapatıp yarısında çıkacağınız bir şey değil hayat. İsteseniz de istemeseniz de içindesiniz, yaşıyorsunuz.

Mesela, Acun'a çıkan yarışmacılardan çok utanıyorum. 

Şöhret uğruna maymunluk yapabilen insanlardan çok utanıyorum. 

Evimin asansörüne bindiğimde, yanımdaki komşum olan mufazakar adamın benimle binmek istemeyişinden, o adamın yanımdaki gergin duruşundan çok utanıyorum. 

Adamın, ben onu tacizci zannederim diye korkmasından utanıyorum. 

Nihat Doğan'dan çok utanıyorum. 

Gülben Ergen'in aklımda kalan tek bir şarkısı olmamasına karşın, Instagram’da ona "Size bayılıyoruz ailecek" diye yazan kadından çok utanıyorum. 

Trafik ışıklarında sarı yanmışken, arkadan korna çalan insandan utanıyorum.

''Götünün gılıyık'' diyen teyzeden utanıyorum. 

''Kocamdır, sever de döver de'' diyen gurursuz kadından utanıyorum. 

Çoçuğunun yanında sigara içen anneden utanıyorum.

Sokak ortasında, ayrıldığı sevgilisine kurşun yağdıran erkek müsvettisinden utanıyorum. 

Seda Sayan'ın, kadınların en güvendiği kadın olmasından, kayıp insanların cesetlerini Müge Anlı'nın bulmasından, Nazım Hikmet'in Moskova'da, gömülü olmasından utanıyorum.

Son dönemde ortaya çıkıp saçma sapan kof, yavan, basit metinlerle insanları etkileyen yazar müsveddelerinden, herkesin ama herkesin, her konuda fikir sahibi olmasından utanıyorum. 

Ter kokan insanlardan utanıyorum.

Sayfama kabul eder etmez özelime dalıp ''Nasılsın balım'' diyen densiz ahmaklardan utanıyorum.

Bir arkadaşımın emek verip söylediği şarkıyı, face'sinde paylaştığında, insanların çok az beğeni koymalarından utanıyorum. 

Atalay Demirci’nin mizahından utanıyorum, basbayağı kötü şiirler yazan Ceyhun Yılmaz ve Kahraman Tazeoğlu'ndan utanıyorum. 

"Annemizi üzmeyelim" tadında öğüt yazan twitter hesaplarını takip eden yüz binlerce kişiden utanıyorum. 

Hayata hiçbir şey katmadan, doğdukları yerlerle gurur duyanlardan utanıyorum. 

Ermeniler, Rumlar artık bu ülkede yaşamadıkları için utanıyorum. 

İdeoloji ayırmaksızın tüm partilerin ateşli taraftarlarından utanıyorum. 

Esnaf lokantasında, yer olmadığı için karşıma oturan adamdan daha iyi bir yemek yiyorsam utanıyorum. 

Saçını, bıyığını boyayan erkeklerden komple utanıyorum.

Utanmamın ucu bucağı yok, sonu gelmiyor. Yatağımdan utanarak kalkıyor, akşam olana kadar utanıyorum.

Fakat tüm bu saydıklarımı değiştirme gücünü kendimde bulamadığım için en çok da kendimden utanıyorum. 
Demiş Aşkın Tan. 

Sahi siz nelerden utanıyorsunuz?
Bir liste yaptınız mı hiç?